Пред да го преземе псевдонимот Џорџ Орвел, Ерик Артур Блер (25 јуни 1903 година – 21 јануари 1950 година) имал релативно нормално воспитување за англиско момче од високата средна класа од неговото време. Гледајќи наназад од денешна перспектива, неговиот живот се покажал како сè само не обичен. Тој е најпознат по пишувањето на дистопискиот роман „1984“ – кој се смета за еден од најголемите класици на сите времиња – но пишувањето романи било само еден мал аспект од неговиот живот и кариера. „Ментал флос“ ви претставува 13 факти за животот на Орвел кои можеби ќе ве изненадат, а доколку сакате да прочитате повеќе факти за „1984“ – тоа можете да го сторите тука.

(Извор на сликата:  Infobae Cultura)

Џорџ Орвел посетувал подготвително училиште како дете – и го мразел.

Ерик Блер минал пет години во училиштето за момчиња „Сент Кипријан“ во Истбурн, Англија, а ова искуство подоцна го инспирирало да го напише неговиот мелодраматичен есеј „Е баш такви беа радостите“. Во ова дело, тој ги нарекува сопствениците на училиштето „ужасни, семоќни чудовишта“, а за самата институција напишал дека е „скапо и снобовско училиште кое беше во процес на станување поснобовско и, претпоставувам, поскапо“. Додека бедата на Блер денес се смета за донекаде претерана, есејот во тоа време се сметал за премногу клеветнички за печатење. Конечно бил објавен во 1968 година, години по неговата смрт.

Тој бил шегаџија и бељаџија

Орвел бил избркан од неговото „напорно“ училиште (институција дизајнирана да им помогне на учениците да се „подготват“ за одредени испити) затоа што испратил роденденска порака прикачена на мртов стаорец до градскиот геодет. Овој податок беше откриен во делото „Животот на Џорц Орвел“ на Сер Бернард Крик, првата целосна биографија на Орвел. И додека студирал на колеџот Итон, Орвел измислил песна за Џон Крејс, хаусмајсторот на неговото училиште, во која се исмејувал со изгледот на Крејс и склоноста кон италијанската уметност.

Подоцна, во колумна во еден весник, тој се присетил на своето детско хоби да одговара на реклами и да се зеза со продавачите. „Можете многу да се забавувате одговарајќи на рекламите, а потоа, кога ќе привлечете и ќе ги натерате да потрошат многу поштенски марки во испраќањето последователни сведоштва, наеднаш ги оладувате“, напишал тој.

Орвел работел чудни работи во поголемиот дел од неговата кариера

Секој треба да ги плати сметките, а Блер не бил исклучок. Поголемиот дел од својата кариера го поминал жонглирајќи со работни места со скратено работно време додека пишувал книги на страна. Низ текот на годините, тој работел како полицаец за индиската царска полиција во Бурма (денешен Мјанмар), бил професор во средно училиште, службеник во книжарница, пропагандист за Би-Би-Си за време на Втората светска војна, литературен уредник и воен дописник. Тој, исто така, работел и како садоперач во Париз и како собирач на хмељ (за пиварници) во Кент, Англија, но тие работни места биле за истражувачки цели додека „живеел како скитник“ и ја пишувал својата прва книга за своите искуства, „Никој и ништо во Париз и Лондон“. (Тој избрал да ја објави книгата под псевдоним, Џорџ Орвел, и така му останало тоа име.)

Тој еднаш намерно се довел во ситуација да биде уапсен

Во 1931 година, додека ја истражувал сиромаштијата за неговите споменати мемоари, Орвел намерно се довел во ситуација да биде уапсен затоа што бил „пијан и онеспособен“. Ова го направил „за да го вкуси затворот и да се доближи до скитниците и малите негативци со кои се мешал“, изјавил биографот Гордон Баукер за „Гардијан“. Во тоа време, тој го користел псевдонимот Едвард Бартон и се претставувал како сиромашен продавач на риби. Откако испил неколку литри пиво и речиси цело шише виски и наводно направил сцена (не е сигурно што точно било кажано или направено), Орвел бил уапсен. Неговиот престап не повлекувал затворска казна како што се надевал, и тој бил ослободен откако поминал 48 часа во притвор. Тој пишувал за искуството во еден необјавен есеј насловен како „Клинк“.

(Извор на сликата: PatnaBeats)

Орвел имал тетоважи на зглобовите

Додека работел како полицаец во Бурма, Орвел ги истетовирал зглобовите на прстите. Адријан Фирц, кој го познавал Орвел, му рекол на биографот Гордон Баукер дека тетоважите биле мали сини дамки, „во облик на мали грејпфрути“, а Орвел имал по една на секој зглоб. Орвел истакнал дека некои бурмански племиња веруваат дека тетоважите ќе ги заштитат од куршуми. Можеби се тетовирал од слични суеверни причини, вели Баукер, но поверојатно е дека сакал да се издвои од британскиот естаблишмент во Бурма. „Тој никогаш не бил „вистински“ член на империјалната класа – бил љубител на будистички свештеници, проститутки од Рангун и британски отпадници“, напишал Баукер.

Знаел седум странски јазици

Орвел во колумна во весник од 1944 година напишал: „Во мојот живот научив седум странски јазици, вклучително и два мртви, а од тие седум задржав само еден, и тоа не брилијантно“. Во младоста, тој научил француски од Олдос Хаксли, кој накратко му предавал на Орвел, а подоцна продолжил да го пишува романот „Храбар нов свет“. Орвел на крајот течно го зборувал францускиот јазик и во различни периоди од неговиот живот учел латински, грчки, шпански и бурмански јазик.

Доброволно се борел во Шпанската граѓанска војна

Како и колегата писател Ернест Хемингвеј и другите писатели со левичарска идеологија, Орвел се заплеткал во Шпанската граѓанска војна. На 33-годишна возраст, Орвел пристигнал во Шпанија, набргу по избувнувањето на борбите во 1936 година, надевајќи се дека ќе напише неколку написи во весниците. Наместо тоа, тој се приклучил на републиканската милиција за да се „бори против фашизмот“ затоа што „се чинеше единственото замисливо нешто што треба да се направи“. Следната година бил застрелан во вратот од снајпер, но преживеал. Тој го опишал моментот на застрелување како „огромен шок – без болка, само силен шок, каков што добивате од електричен терминал; заедно со тоа чувство на целосна слабост, чувство дека сте погодени и сведени на ништо“. За своите воени искуства пишува во книгата „Во чест на Каталонија“.

Ракописот на Орвел за „Животинска фарма“ за малку ќе бил уништен од бомба

Во 1944 година, домот на Орвел на улицата „10 Мортимер кресент“ во Лондон бил погоден од „лакрвница“ (германска V-1 летечка бомба). Орвел, неговата сопруга Ајлин и нивниот син Ричард Хорацио не биле дома, но нивниот дом бил срушен. За време на неговата пауза за ручек во британскиот весник „Трибјун“, Орвел се враќал на местото каде што стоеле темелите на неговиот дом и минувал низ урнатините во потрага по неговите книги и записи – и што е најважно, ракописот за „Животинска фарма“. „Тој минуваше часови и часови пребарувајќи низ ѓубрето. За среќа, го најде“, рекол Ричард во интервјуто за Ham & High во 2012 година. Потоа Орвел натрупал сè во количка и ја однел во својата канцеларија.

Имал коза по име Муриел

(Орвел со неговата коза Муриел, извор на сликата:© Dennis Collings/The Orwell Archive, UCL Library Services)

Тој и неговата сопруга Ајлин се грижеле за неколку животни во нивниот дом во Валингтон, Англија, вклучувајќи ја и козата Муриел. Козата со истото име во книгата „Животинска фарма“ на Орвел е опишана како едно од ретките интелигентни и морално здрави животни на фармата, што ја прави еден од подопадливите ликови во ова мрачно дело.

Џорџ Орвел е првиот што ја употребил фразата „Студена војна“

Првата забележана употреба на фразата „студена војна“ во однос на односите меѓу САД и Советскиот Сојуз е забележана во есејот на Орвел од 1945 година „Ти и атомската бомба“, кој бил напишан два месеци откако атомските бомби беа фрлени врз Хирошима и Нагасаки. Во есејот, тој вели „држава која беше одеднаш непобедлива и во постојана состојба на „студена војна“ со нејзините соседи“. Тој продолжува:

„Да се испаднеше дека атомската бомба е нешто толку евтино и нешто што може лесно да се произведе како велосипед или будилник, можеби ќе нè вратеше во варварската ера, но, од друга страна, можеби ќе значеше крај на националниот суверенитет и на високо централизираната полициска држава. Ако, како што изгледа дека е случај, тоа е редок и скап предмет што е тежок за производство како воен брод, поверојатно е да се стави крај на војните од големи размери по цена на неодредено продолжување на „мирот што не е мир“. “

Тој ги означил Чарли Чаплин и други уметници како комунисти

Орвел се самоидентификувал како демократски социјалист, но немал симпатии за комунистите. Во 1949 година, тој составил листа на уметници за кои се сомневал дека имаат комунистичка наклонетост и ја предал на својата пријателка Селија Паџет, која работела за Одделот за истражување на информации во Велика Британија. По завршувањето на војната, огранокот имал задача да дистрибуира антикомунистичка пропаганда низ Европа. Списокот на Орвел го вклучувал Чарли Чаплин и неколку десетици други актери, писатели, академици и политичари. Меѓу другите значајни имиња кои биле запишани во неговата тетратка, но не биле предадени на ОИИ, биле: Кетрин Хепберн, Џон Стајнбек, Џорџ Бернард Шо, Орсон Велс и Сесил Деј Луис (таткото на Даниел Деј Луис).

Намерата на Орвел била да ги стави на црна листа оние поединци, кои ги сметал за недоверливи, и со тоа да го спречи нивното потенцијално вработување во ОИИ. Додека новинарот Александар Кокберн го нарекол Орвел „кодош“, биографот Бернард Крик напишал: „Тој не ги осудуваше, ниту означуваше овие луѓе како субверзивни. Тој ги сметаше за несоодветни за контраразузнавачка операција“.

Навистина не ги поднесувал американските модни списанија

Во период од околу година и половина, Орвел пишувал редовна колумна наречена „По мој мерак“ за весникот „Трибјун“, во која ги споделувал своите размислувања за сè, од ставовите за војните, до објективна вистина до книжевна критика. Една таква колумна од 1946 година прикажува брутална анализа на американските модни списанија. За моделите што се појавуваат на нивните страници, тој напишал: „Се чини дека преовладува типот на лице со тенки коски, античко-египетски: тесните колкови се општи, а витките, непривлечни раце како оние на гуштер се сосема универзални“.

Што се однесува до слоганите што ги придружувале рекламите, тој се пожалил:

„Зборови како убав манир, обработени по мерка, усогласени со контурите (…) се фрлаат наоколу со очигледно целосно очекување дека читателот ќе ги разбере на прв поглед.“

Во останатиот дел од колумната, тој продолжил да пишува за жртвите во сообраќајот.

За малку ќе се удавел додека го пишувал романот „1984“

Еден ден во 1947 година, додека правел пауза од пишувањето на романот „1984“, Орвел ги одвел синот, внуката и внукот на патување со брод преку Заливот Кориврекан во западна Шкотска, каде се наоѓа третиот по големина вир на светот. Сосема очекувано, нивниот гумен чамец се превртел кога бил вшмукан во вирот, исфрлајќи ги сите во морето. За среќа, сите четворица преживеале, а книгата која подоцна стана „1984“ (првичниот наслов бил „Последниот човек во Европа“) конечно била објавена во 1949 година, само седум месеци пред смртта на Орвел од туберкулоза.

Извор.